Ningmapowie nie są zainteresowani strukturą organizacyjną, hierarchią czy formalizmem i teoretyczną dialektyką, dalece bardziej ceniąc sobie prostotę i naturalność; zawsze podkreślają związek nauk, które studiują, z bezpośrednią pracą z umysłem. Najprostsze, a zarazem najwyższe i najgłębsze nauki Ningmapy to Dzogczen (dosł. "wielka doskonałość"), sprowadzające umysł do naturalnego stanu, pozbawionego iluzji i zaciemnień. ["Hidden Teachings of Tibet" Tulku Thondup Rinpocze]

http://www.tsering.wroclaw.pl/Ningmapa.pdf


Sogjal Rinpocze Starożytny przekaz Ningmapy Nauki Ningmapy dzielą się na Długi Przekaz (Ring Gyu) Kamy i Krótki Przekaz (Nye Gyu) Termy ; inne nauki mistrzowie otrzymali bezpośrednio w Czystych Wizjach (Dag Nang) od Bóstw lub Guru, podczas doświadczeń lub snów. Kama, czyli nauki kanoniczne, były przekazywane w nieprzerwanym przekazie od pierwotnego Buddy Samantabhadry aż do dnia dzisiejszego. Na początku przekaz był utrzymywany w Tybecie przez uczniów Padmasambhawy: Nyak Dżnianakumarę i Nubczien Sangye Jeszie, a później (począwszy od XI w.) przez mistrzów z klanu Zur. W Tybecie wykształciły się dwie linie Kama:

linia Rong w Tybecie Centralnym i linia Kham we Wschodnim Tybecie. Pod koniec XVII w. zostały one połączone przez Terdak Lingpę (1646-1714). Nauki Kama, zebrane przez Terdak Lingpę i jego brata Loczien Dharmaśri (1654-1717? [1718] ) zostały następnie spopularyzowane w klasztorze Dzogczen i Palyul, i w końcu opublikowane w 40 tomach przez Kyabdzie Dudjoma Rinpocze. Trzy Wewnętrzne Tantry zostały zestawione w tradycji Kama w trzech grupach: Do Gyu Sem ('Sutra', 'Maja' i 'Umysł'). Odnoszą się one do trzech tekstów 'Do Gonpa Dupa' anujogi, 'Gyu Sangwa Nyingpo' mahajogi i do klasy umysłu 'Semde' ati jogi. Termy to nauki ukryte głównie przez Padmasambhawę i Jeszie Tsogyal po to, aby mogły zostać odkryte w najodpowiedniejszym czasie przez tertonów, będących emanacjami Padmasambhawy i jego 25 uczniów. Wiele spośród tych Ter zostało zebranych przez Dziamgona Kongtrula i Dziamjang Khyentse Wangpo w ponad 60-ciu tomach 'Rinczen Terdzo' (Cenna Skarbnica Term). Termy można podzielić na 'Termy Ziemi' (Sa Ter), które posługują się fizycznymi przedmiotami i 'Termy Umysłu' (Gong Ter), odkrywanymi w strumieniu umysłu tertona. W dodatku do tych wspomnianych powyżej przekazów (Umysłu, Bezpośredniego, Znaku i Ustnego) istnieją również trzy szczególne przekazy Term; autoryzacja poprzez proroctwo, przekaz mocy, poprzez dążenie i powierzenie się Dakiniom. Literatura 'Terczio' posiada trzy części: Lama, Dzogczen i Tukdzie Czienpo (La Dzog Tuk Sum), to jest łagodne i groźne sadhany Guru, nauki na temat dzogczen i cykl sadhan Awalokiteśwary. Istnieje też podział na Kagye, Gongdu i Phurbę. Przykładem Gongder mogą być 'Siedem Skarbnic' Longczenpy, 'Namcho' Mingyur Dordże, 'Longczen Nyingtik' Jigme Lingpy i termy Dudjoma Rinpocze. Przykłady czystych wizji to: 'Yuthok Nyingtik' Yuthonka Yoten Gonpo, 'Rigdzin Sokdrup' Lhatsun Namkha Jigmed, czy 'Gyaczen Nyer Nga' Wielkiego V Dalaj Lamy. Począwszy od pierwszego tertona, Sangye Lamy (1000-1080) i Drapa Ngonshe (1012-1090), odkrywcy czterech tantr medycznych, były setki innych mistrzów, którzy specjalizowali się w odkrywaniu Ter, kontynuując to aż do czasów obecnych, kiedy to tertonami są Dudjom Rinpocze i Dilgo Khyentse Rinpocze. Mówi się, że ma być stu wielkich i tysiąc pomniejszych tertonów, spośród których pięciu najznakomitszych to: Nyang Ral Nyima Ozer (1124-1192), Guru Czowang (1212-1270), Dordże Lingpa (1364-1405), Pema Lingpa (ur.1450) i Dziamjang Khyentse Wangpo (1820-1892). Inni sławni mistrzowie term to: Pani Dziomo Memo (1248-1283), duchowa partnerka Guru Czowanga ; Orgyen Lingpa (1323-ok.1360), odkrywca biografii Guru Rinpocze, tekstu 'Sheldrakma' i 'Kathang Denga' ; Rigdzin Godem (1337-1403), odkrywca 'Północnej Termy' ; Sangye Lingpa (1340-1396), który odkrył cykl 'Lama Gongdu'; Karma Lingpa (XIV w.), odkrywca cyklu 'Shyi Tro Gongpa Rang Drol', z którego pochodzą nauki o 'Sześciu Bardo' i Bardo Thodol; Ratna Lingpa (1403-1478), który dokonał kompilacji Nyingma Gyubum; Tangtong Gyalpo (1385-1510), niezwykły mistyk i inżynier, który przeżył 125 lat; Dzietsyn Nyingpo (1585-1656), który odkrył cykl 'Koncziok Czidu'; Lhatsun Namkha Jigme (1597-ok.1650), odkrywca nauk 'Rigdzin Sokdup'; Wielki V Dalaj Lama, Ngawang Lobsang Gyatso (1617-1682), który w czystej wizji otrzymał 25 nauk znanych pod nazwą 'Sangwa Gyaczen'; oraz jego uczeń i nauczyciel Terdak Lingpa. Longczen Rabdziam (Longczenpa ; 1308-1363) jest uważany za jednago z największych mistrzów Dzogczen w tradycji Ningmapa. Był jednym z najbardziej błyskotliwych i oryginalnych twórców w literaturze buddyzmu tybetańskiego, autorem ponad 200 dzieł, z których do dzisiaj przetrwało tylko około 25-ciu. Najbardziej znane z nich to: 'Siedem Skarbnic' (Dzo Dun) i 'Trzy Trylogie'. To właśnie Longczenpa połączył w spójny system nauki Vima Nyingtik i Khandro Nyingtik na temat których napisał 'Trzy wewnętrzne Esencje'. Dzięki błogosławieństwu Longczenpy, otrzymanemu w czystej wizji, Jigmed Lingpa zawarł esencję jego nauk w swej własnej Termie Umysłu, 'Longczen Nyingtik', która bardzo szeroko rozpowszechniła się w Tybecie. Głównym dzierżawcą Longczen Nyingtik był Pierwszy Dodrup Chen Rinpocze, Jigmed Trinle Ozer (1745-1821). Wśród innych uczonych Ningmapy warto wymienić tak wielkie nazwiska jak Rongzom Czokji Zangpo (1012-1088), pierwszy który w Ningmapie pisał obszerne traktaty; Ngari Panczen Pema Wangyal (1487-1543); Patrul Rinpocze (1800-1887); Mipham Rinpocze (1848-1912), autor 32 tomów dzieł; III Dodrup Chen, Jigmed Tenpe Nyima (1865-1926), autor sześciu tomów dzieł; Shaczen Gyaltsab, który napisał ponad 13 tomów dzieł; Khenpo Shenga (1871-1921), którego prace wypełniają 15 tomów oraz Kyabdzie Dudjom Rinpocze (1904 - 1987). Szkoła Ningmapa podkreśla znaczenie zarówno studiów jak i praktyki. W studiach nad Sutrajaną wyróżnia się 'Trzynaście Wielkich Tekstów' wraz z komentarzami Patrula Rinpocze, Miphama i Khenpo Shyenga. Są to: Pratimoksza-sutra Buddy Siakjamuniego, Winaja-sutra Gunaprabhy, Abhidharmasamuccaya Asangi, Abhidarmokosa Wasubandhu, Prażnianamamulamadhjamika Nagardżuny, Madhjamika-avatara Czandrakirtiego, Catuhsatakasastra Arjadewy, Bodhicarya-avatara Śantidewy, Abhisamajalankara-nama-pradżniaparamita Asangi, Mahajanasultralankara Asangi, Madhjantavibhanga Asangi, Dharmadharmatavibhanga Asangi i Mahajana-uttara-tantra-śastra Asangi. Studiuje się następujące (główne) teksty tantryczne: tantrę Guhjagarbha wraz z komentarzami, Dzo Dun Longczenpy, Dom Sum ('Trzy Zasady') Ngari Panczena i inne teksty Kamy i termy, napisane przez Minling Tercziena, Longczen Dharmaśri i innych. W szkole Ningmapa istnieją dwie sangi: klasztorna i jogiczna (Ngak Phang). Tradycja Winaji, jaka istnieje w Ningmapie pochodzi od syna Buddy, Rahuli i zachowuje ordynację linii Mahamulasarwastiwadinów, którą do Tybetu wprowadził Śantarakszita. Tradycja ta osiągnęła swój rozkwit w XVIII w., wraz z pojawieniem się reformatora Dzogczen Gyalse Taye, który rewitalizował standardy dyscypliny i nauczania.